Choroba bostońska – objawy i leczenie

Choroba bostońska bardzo często mylona jest z ospą wietrzną, gdy również i ona objawia się wysypką.  Niekiedy nazywa się ją wysypką pęcherzykową. Schorzenie to wywołują wirusy Coxasackie z grupy enterowirusów. Choroba bostońska dotyczy przede wszystkim dzieci, ale nie jest to normą. Do zakażenia dochodzi drogą kropelkową, rzadziej poprzez stolec. Dlatego też tak istotna jest higiena, w tym częste mycie rąk. W przypadku dzieci bywa to jednak trudne. Od zakażenia enterowirusem do pojawienia się pierwszych objawów choroby mija około 3-6 dni.

Jak objawia się choroba bostońska?

Pierwsze objawy choroby bostońskiej to ból gardła, gorączka (do 39 stopni Celsjusza), osłabienie, brak apetytu oraz nudności, biegunka i wymioty. Potem pojawia się wysypka bostońska w formie plamek i grudek w kolorze łososiowym. Są one nieswędzące i atakują przede wszystkim twarz oraz górną część klatki piersiowej. Wysypka ujawnia się po około 2-3 dniach, gdy stopniowo ustępuje gorączka.  Sama choroba trwa na ogół do siedmiu dni. Nie wymaga podejmowania specjalnego leczenia. Pacjentowi podaje się jedynie leki przeciwzapalne i przeciwgorączkowe. Choroba bostońska dotyka przede wszystkim dzieci do 10. roku życia. Ma u nich łagodniejszy przebieg niż u osób dorosłych.

Przyczyny choroby bostońskiej

Za chorobę bostońską odpowiedzialne są enterowirusy Coxsackie, które odpowiedzialne są też za anginę, przeziębienie oraz zapalenie trzustki. Do zakażenia najczęściej dochodzi drogą kropelkową (kichanie, kaszel). Choroba bostońska mija samoistnie, chociaż należy pamiętać o łagodzeniu jej objawów m.in. wysokiej gorączki.

Ospa wietrzna a choroba bostońska

Ospa wietrzna i choroba bostońska to schorzenia często ze sobą mylone. W tym przypadku kluczowe znaczenie ma rozmieszczenie wysypki. U chorych na chorobę bostońską pęcherzyki znajdują się na dłoniach, stopach i w jamie ustnej. Ospa wietrzna z kolei dotyka twarzy, kończyn, dłoni oraz owłosioną skórę głowy. Pęcherzyki są okrągłe i pozostawiają po sobie strupki. Choroba bostońska z kolei wyróżnia się pęcherzykami, które mają czerwone podłoże.

Choroba bostońska – diagnoza i leczenie

Tak naprawdę rozpoznanie choroby bostońskiej opiera się na wizualnej ocenie zmian skórnych, które pojawiły się u pacjenta. Doświadczony lekarz nie powinien mieć z tym większego problemu. Oczywiście istnieją badania laboratoryjne, które pozwalają na wykrycie wirusów Coxsackie, ale są one raczej drogie. Dlatego przeprowadza się je na ogół w celach naukowych. Nie są one potrzebne do postawienia w tym przypadku diagnozy.

Jak wygląda leczenie choroby bostońskiej? Okazuje się, że nie jest to schorzenie, które wymaga specjalistycznego leczenia. Ma bowiem łagodny przebieg, zwłaszcza o dzieci. Trzeba pamiętać jedynie o regularnym odkażaniu pęcherzyków antybiotykami oraz barwnikami antyseptycznymi. W tym celu stosuje się np. puder wysuszający czy fiolet gencjanowy. Jeśli u pacjenta pojawia się wysoka gorączka można zastosować niesteroidowe leki przeciwzapalne dostępne bez recepty w każdym sklepie. Doraźnie podaje się również leki przeciwbólowe, gdy zmiany skórne powstałe w jamie ustnej powodują uczucie dyskomfortu czy utrudniają jedzenie i picie.

W przypadku dzieci nie należy choroby bostońskiej leczyć lekami steroidowymi czy antybiotykami. Pacjenci cierpiący na to schorzenie powinni przede wszystkim dużo odpoczywać i spożywać chłodne napoje. Dobrym rozwiązaniem jest też podawanie witaminy A. W sytuacji, gdy choroba bostońska ma nietypowy, ciężki przebieg, należy oczywiście udać się do lekarza w celu przepisania odpowiednich leków oraz wdrożenia systemu leczenia właściwego w danej sytuacji. Należy też pamiętać o tym, że w przeciwieństwie do odry wietrznej choroba bostońska nie uodparnia pacjenta na całe życie. To, że dana osoba przeszła ją raz, nie oznacza, że już nigdy na chorobę bostońską nie zachoruje. Jest ona bowiem wywoływana przez różne wirusy. Schorzenie to może więc mieć różny przebieg.

Autor: Sylwia Janisz